FILM: Make the Yuletide Gay ★★½

Ostatni studenci wyjeżdżają do domów na ferie świąteczne. Na uniwerku Olaf jest jawnym gejem: w kampusie mieszka z swoim partnerem, Nathanem, i aktywnie działa w organizacjach LGBT. Tymczasem w domu wciąż jeszcze nie wyoutował w obawie przed reakcją nieco dziwacznej ale kochającej rodziny. Nie wie o tym nawet Nathan, który – gdy dowiaduje się, że rodzice zostawiają go na dwa tygodnie samego – postanawia zrobić swojemu chłopakowi niespodziankę i w Wigilię przyjeżdża z niezapowiedzianą wizytą. Na miejscu zastaje Olafa odmienionego, 'wyswatanego’ przez matkę z dawną przyjaciółką z sąsiedztwa.

Podstawowym atutem tego niewymagającego filmiku są nieźle zagrani główni bohaterowie: Olaf i Nathan są uroczą, gejowską parą, która zapewne ćwierkała by sobie w pokoiku w akademiku, nie gnębiona przez nikogo, gdyby nie święta (znamy, znamy!). Każdy z nich ma powody, by stresować się obowiązkowymi wizytami w domu, i w obu przypadkach jest to rodzina. Od momentu gdy został zdemaskowany jako gej, Nathan żyje z rodzicami na lodowatej stopie, Olaf zaś przeciwnie – jest kochany i hołubiony, tyle że w domu, gdzie nikt nie ma pojęcia o jego gejostwie. I chwilowo tak właśnie, kosztem maskarady, ma pozostać.

Nietrudno domyślić się, co wyniknie ze zderzenia ze sobą niczego nieświadomych, małomiasteczkowych rodziców, panicznie maskującego się homoseksualnego synka i zamieszania, jakie wywoła niespodziewaną wizytą jego chłopak, który na potrzeby świątecznej szopki udawać będzie musiał zwykłego współlokatora, przygarniętego, gdy jego własna rodzina pozostawi go samego w ten szczególny czas. Dorzućcie jeszcze dziewczynę z sąsiedztwa, z którą synek niegdyś chodził, a teraz matka swata ich na nowo – bez problemu wymyślicie całą resztę. Diabeł jak zwykle tkwi w szczegółach, i tu już bywa różnie.

Rodzice Olafa to niezła para freaków: wiecznie opalony zielem z własnej hodowli, brodaty tatuś o tubalnym głosie i nieustannie chichocząca, rubaszna mamusia, oboje w świątecznych szlafroczkach i sweterkach, tworzą parę na miarę Śniętego Mikołaja i trzepniętej Pani Mikołajowej, tyle że zapewne nie dla wszystkich strawną (jakim cudem ten facet jest wykładowcą czegokolwiek…?). Tymczasem to na ich postaciach opiera się konflikt komediowy – w świątecznym amoku zdają się zupełnie nie orientować w faktycznym stanie rzeczy. Niestety, humor oparty na dwuznaczności ich paplaniny nie zawsze bywa najświeższy i wysublimowany.

Fruwają więc dowcipy o tym, kto w piętrowym łóżku ląduja na górze, o strojeniu bobra, oraz mądrości życiowe, jak to facetowi do szczęścia wystarczy w ustach porządny kawał mięcha (na obiad). Młodzieńcy krygują się wobec uwag o relacjach damsko-męskich, a widzowie razem z nimi mają odczuwać perwersyjną satysfakcję – znają przecież prawdę. Podobnie jak swatana dziewczyna z sąsiedztwa, Abby, która natychmiast chłopaków rozszyfrowuje i staje się powierniczką ich problemów. Epizody z jej udziałem są najautentyczniejsze, prawdziwie współczesne wobec archaicznego slapstiku wokoło i dobitnie pokazują, że niewiele brakowało, by Make the Yuletide Gay stał się filmem naprawdę frapującym.

Na szczęście autentyczne pozostają dylematy głównych bohaterów, z ktorych każdy ma swoje racje: zarówno Nathan rozczarowany, że jego partner tak starannie chowa w szafie ich miłość, jak i Olaf, który pracując w organizacji pomocowej ma świadomość, czym – mimo pozorów wszechogarniającej rodzicielskiej akceptacji – grozić może coming out. Mimo starań obu stron narasta frustracja, a konfrontacja postaw staje się nieunikniona. Ostateczny efekt jest do przewidzenia (to przecież komedia rodzinna), a jednak przedtem pojawiają się realne rozterki, z którymi znakomita większość gejów i lesbijek nieraz bywa konfrontowana.

Koniec końców mimo niedoróbek niskiego budżetu oraz schematów i grzechów, obciążających większość świątecznych propozycji, Make the Yuletide Gay ogląda się wartko i przyjemnie, w dużej mierze dzięki entuzjazmowi samych twórców, w tym przede wszystkim trójki młodych aktorów. Idealna propozycja na miły, gwiazdkowy wieczór dla wszystkich, u których tubalne 'ho-ho-ho’ nie powoduje jeszcze kompulsywnego skrętu kiszek.